استراتژی های فارکس مبتنی بر انواع دستور معاملاتی

معاملۀ دستور به معامله گران کمک می کنند تا با استفاده از دستورهای مختلف از جمله دستورهای بازار، دستورهای در حال انتظار، دستورهای Limit، دستورهای Stop، دستورهای توقف ضرر (SL) و دستورهای OCO در مناسب ترین زمان وارد بازار یا از آن خارج شوند.

در حال حاضر، پلتفرم های معاملاتی پیشرفته در حال حاضر انواع متنوعی از دستورهای معاملاتی را ارائه می دهند که صرفاً شامل دکمه های "خرید" و "فروش" نمی شوند. هر نوع از دستورهای معامله می تواند نشان دهندۀ یک استراتژی خاص باشد. به منظور بکارگیری استراتژی دستور صحیح، آگاهی از زمان و نحوۀ معامله و اینکه چه دستوری در یک وضعیت ارائه داده شده استفاده گردد دارای اهمیت است.

متداول ترین دستورهای فارکس که یک معامله گر می تواند در معامله اش از آنها استفاده کند عبارتند از:

• دستورهای بازار - دستور بازار زمانی قرار داده می شود که معامله گر بخواهد در بهترین قیمت ممکن خرید یا فروش انجام دهد. رابط های ورودی دستور بازار معمولاً فقط دارای گزینه های "خرید" و "فروش" می شوند که آن را برای استفاده، سریع و آسان می کند.
• دستورهای در حال انتظار - دستورهای در حال انتظار معمولاً در شش نوع موجود می باشند که به معامله گر اجازه می دهند که بتواند در یک قیمت قبلی خاص یک ابزار معاملاتی را بخرد یا بفروشد. دستورهای در حال انتظار (buy limit, sell limit, buy stop, sell stop, buy stop limit و sell stop limit) به این منظور قرار داده می شوند تا یک معامله به محض رسیدن قیمت به یک سطح خاص اجرا شود.
• دستورهای Limit - دستورهای Limit این امکان را به معامله گر می دهند که بتوانند یک ابزار معاملاتی را در یک قیمت خاص بخرد یا بفروشد. به عبارت دیگر، معامله گر قبل از هر چیز باید قیمت های دلخواه خرید و فروش را تعیین کند. دستور buy limit به معامله گر امکان می دهد که در قیمت خاص یا پایین تر بخرد. دستور sell limit به معامله گر این امکان را می دهد که بتواند در قیمتی خاص یا حتی بالاتر بفروشد. به محض اینکه قیمت به قیمت تعیین شده برسد، دستور Limit اجرا می شود.
• دستورهای Stop - دستور sell stop یا دستور stop buy پس از آنکه قیمت به سطح stop ، سطح قیمت تعیین شده، برسد اجرا می شود. دستور buy stop بالای بازار قرار داده می شود و دستور sell stop پایین بازار قرار داده می شود.
• دستورهای Stop loss - دستور stop loss برای محدود کردن خطر معامله مورد استفاده قرار می گیرد. این دستور در سطح قیمتی خاصی قرار داده می شود که معامله گر نمی خواهد یا اینکه آمادگی ندارد فراتر از آن پولش را به خطر اندازد. شما برای یک معاملۀ خرید باید یک دستور Stop loss در پایین نقطۀ ورودی قرار دهید که از شما در برابر افت های بازار محافظت می کند. در حالیکه برای یک معاملۀ فروش، دستور را بالای نقطۀ ورود قرار می دهید تا در برابر رشدهای بازار محافظت شوید.
• دستور OCO - دستور OCO (یکی دیگری را لغو می کند) ترکیبی از دو دستور در حال انتظار را ارائه می دهد که به منظور باز کردن یک معامله در قیمتی متفاوت با قیمت جاری بازار قرار داده می شود. اگر یکی از آنها اجرا شود، دیگری بطور خودکار لغو خواهد شد.